ای پرنده ی مهاجر ...

                      سَفَرت سلامت اما ...

                                              به کجا میری عزیزم ... ؟

                                                                            قفسِ تمومِ دنیا ...

رویِ شاخه هایِ دوری ...

                                    چه خوشی داره صبوری ...

                                                                          وقتی خورشیدی نباشه ...

تا همیشه سوتُ و کوری ...

                                   میگذره روزایِ عُمرت ...

                                                      تویِ جاده هایِ خلوت ...

                                                                                تا بخوای برگردی خونه ...

 گُم میشی تو باغِ غُربَت ...

                        واسه ما فرقی نداره ...

                                             هر جا باشیم شب نشینیم ...

                                                              دل خوشیم به اینکه شایَد سَحَرو یه روز ببینیم

آخرش یه روزی هجرت درِ خونتو میکوبه ...

                                                           تازه اون لحظه میفهمی همه آسمون غروبه ...